Peeling do ciała ze spiruliną.

     Niedawno pisałam (klik), że kupiłam spirulinę. Wiem, że można z niej robić maseczki do twarzy, ale mam jeszcze kupną maskę z algami i kaolinem (klik). Jestem z niej bardzo zadowolona i doszłam do wniosku, że nie ma sensu mnożyć algowych maseczek. Ze spiruliny zrobiłam peeling do ciała własnego pomysłu.
Składniki peelingu:

• sproszkowana spirulina,
• sól kuchenna miałka,
• oliwa z oliwek.

W torebce znajdowało się 25g spiruliny, co stanowiło około 3 łyżek stołowych proszku. Przesypałam ją do miseczki i rozmieszałam z wodą. Naczytałam się na blogach kosmetycznych o paskudnym zapachu spiruliny więc jak tylko zaczęłam mieszać ją z wodą to musiałam powąchać. Zgadza się, zapachu do ładnych zaliczyć się nie da, ale spodziewałam się czegoś gorszego. Po porządnym wymieszaniu proszku z wodą trzymałam taką oto masę:

To spirulinowe "błotko" było bardzo ciemnozielone, prawie czarne.
Do większej miseczki wsypałam 6 łyżek stołowych drobnej soli kuchennej. Do soli włożyłam spirulinę

i dolałam oliwę. Była to, oczywiście, oliwa Extra Vergine.

Wszystko dokładnie wymieszałam porcelanową łyżeczką, plastikowa była zbyt wiotka. Do mieszania  takich różnych mazideł nigdy nie używam łyżek metalowych. Oczywiście musiałam dolać więcej oliwki i mieszać aż do uzyskania jednolitej masy.

Teraz przyszła pora na wypróbowanie mazidła na własnej skórze.  Najpierw umyłam całe ciało mydłem i spłukałam. Potem rozpoczęłam peeling. Masa dobrze rozprowadza się po skórze. Oczywiście wygląda się jak ufoludek, gdyż skóra barwi się na zielono. W moim odczuciu jest to delikatny peeling. Nie czułam ostrego ścierania. Na koniec spłukałam ciało chłodną wodą i delikatnie osuszyłam ręcznikiem. Zielone zabarwienie bardzo łatwo się spłukuje prysznicem, nie ma obaw, że skóra będzie zielona. Jest za to gładziutka i lekko natłuszczona oliwką. Właśnie dlatego najpierw ciało umyłam, a potem peelengowałam. Chciałam, żeby na skórze pozostała cieniutka warstwa oliwki. Wtedy można już nie stosować żadnego balsamu.
A co z zapachem spiruliny? Na skórze pozostaje słaby zapach, ale, na szczęście, dosyć szybko się ulatnia. Jeśli to komuś przeszkadza, to może najpierw wykonać peeling, a potem umyć ciało mydłem czy żelem pachnącym znacznie lepiej.

Okazało się, że ta ilość peelingu jaką zrobiłam to zdecydowanie za dużo na jedno użycie. Mimo iż masy peelingującej nie żałowałam, to zużyłam mniej niż połowę. Resztę przełożyłam do szklanego słoiczka i umieściłam w lodówce. Myślę, że może postać kilka dni. W końcu sól to konserwant, więc chyba się nie zepsuje.

Muszę przyznać, że bardzo podoba mi się tworzenie takich prostych, własnych i całkiem naturalnych kosmetyków. Przynajmniej wiem, co kładę na skórę i, na dodatek, sprawia mi to przyjemność.